बिदाको दिन
आँखा टिकाएर पल्लो घरको झ्यालमाथि
बसिरहेको होला मानवीर यसबेला पनि
बिदाको दिन ऊ यसै गर्छ,
आक्कल–झुक्कल देख्दो हो एउटा अनुहार झ्यालमा
र मख्ख पर्दो हो त्यसैलाई प्रेम सम्झेर
तर थाहै भएन उसलाई त्यसरी नै त्यही झ्यालमा
अर्का दुई अनुहारले झुक्काएर गएको कुरा!
हर्कबहादुर–
बिचरा उसका पनि आफ्नै पीर छन् बिर्सनु पर्ने
त्यसैले ऊ बिहानैेदेखि पसेको होला भट्टी पसलमा र
ठूली मैयाँलाई सुनाउँदै होला बिर्सन खोजेका प्रेम–कथाहरू
उसलाई धोका दिने परी जस्तै प्रेयसीका कुराहरू
अथवा जिन्दगीमा अब कुनै आइमाईलाई विश्वास
नगर्ने कुराहरू,
उसको पनि यहाँ मन बिसाउने ठाउँ अन्त कहाँ छ र!
पूर्ण, जनक, मोहन र शेखरहरू
जुटेका हुन् रमीको खालमा बाजी थापेर–
‘भरे राति हार्नेको पालो!’
तर भरे पालो पर्ने र नपर्ने सबैका
रित्तिसकेका हुनेछन् गोजीहरू र घर फर्किनेछन्
बिहानका लागि ह्याङ ओभर बोकेर अनुहारभरि।
आफ्नो भने न कतै आँखा टिकाउने झ्याल छ
न कतै मन बिसाउने ठाउँ छ
छ भने एउटै छ छटपटी–
बिदाको दिन यहाँ किन आउँछ?
