आँखा टिकाएर पल्लो घरको झ्यालमाथि
_x000D_ बसिरहेको होला मानवीर यसबेला पनि 
_x000D_ बिदाको दिन ऊ यसै गर्छ,
_x000D_ आक्कल–झुक्कल देख्दो हो एउटा अनुहार झ्यालमा
_x000D_ र मख्ख पर्दो हो त्यसैलाई प्रेम सम्झेर
_x000D_ तर थाहै भएन उसलाई त्यसरी नै त्यही झ्यालमा
_x000D_ अर्का दुई अनुहारले झुक्काएर गएको कुरा!
_x000D_ हर्कबहादुर–
_x000D_ बिचरा उसका पनि आफ्नै पीर छन् बिर्सनु पर्ने
_x000D_ त्यसैले ऊ बिहानैेदेखि पसेको होला भट्टी पसलमा र
_x000D_ ठूली मैयाँलाई सुनाउँदै होला बिर्सन खोजेका प्रेम–कथाहरू
_x000D_ उसलाई धोका दिने परी जस्तै प्रेयसीका कुराहरू
_x000D_ अथवा जिन्दगीमा अब कुनै आइमाईलाई विश्वास
_x000D_ नगर्ने कुराहरू,
_x000D_ उसको पनि यहाँ मन बिसाउने ठाउँ अन्त कहाँ छ र!
_x000D_ पूर्ण, जनक, मोहन र शेखरहरू
_x000D_ जुटेका हुन् रमीको खालमा बाजी थापेर–
_x000D_ ‘भरे राति हार्नेको पालो!’
_x000D_ तर भरे पालो पर्ने र नपर्ने सबैका
_x000D_ रित्तिसकेका हुनेछन् गोजीहरू र घर फर्किनेछन्
_x000D_ बिहानका लागि ह्याङ ओभर बोकेर अनुहारभरि। 
_x000D_ आफ्नो भने न कतै आँखा टिकाउने झ्याल छ
_x000D_ न कतै मन बिसाउने ठाउँ छ
_x000D_ छ भने एउटै छ छटपटी–
_x000D_ बिदाको दिन यहाँ किन आउँछ?
_x000D_