त्यसपछि रञ्जयले लगाउनु परेन फाटेको बुट र च्यातिएको जर्सी

फिचर

दीप सुवेदी आइतबार, वैशाख ११, २०७९ ०७:०३

तस्बिहरू : निमेषजंग राई/नेपाल लाइभ।

काठमाडौं– हरेक खेलाडीले खेल जीवनको सुरुवातमा पहिचान बनाउनकै लागि संघर्ष गरेका हुन्छन्। कतिपयको सफलता सानो घेरमा सीमित भइदिन्छ भने, केहीले क्षमता निखार्दै अन्तर्राष्ट्रिस्तरसम्म पुग्छन्। वीरगञ्जका रञ्जय राय चौधरी संभावना बोकेका फुटबलर हुन्, जो साँघुरो घेराबाट माथि उठिरहेका छन्।

वीरगञ्ज युनाइटेडमा आबद्ध उनले ‘बी’ डिभिजन लिगमा डेब्यु गरेका छन्। ‘साइड डिफेन्डर’ को जिम्मेवारी लिएका उनले विपक्षीका अनुभवी स्ट्राइकरसँग आत्मविश्वासका साथ जुधे। लिगमा गरेको प्रदर्शनले उनको करियरमा एउटा इँटा थपिएको छ। उनी कति माथिसम्म पुग्छन्, त्यो त भविष्यले देखाउनेछ। तर, यति भन्न सकिन्छ– उनी ‘बी’ डिभिजनबाटै हराउन फुटबलर बनेका होइनन्। उनले गरिरहेको मिहिनेत यसको प्रमाण हो।

मोफसलबाट फुटबलमा उदाएको वीरगञ्ज युनाइटेड स्थानीय र अधिकांश अनुभवविहीन खेलाडी लिएर काठमाडौं ओर्लिएको थियो। नतिजा भने सुखद् रहेन। लिगमा १३ खेलबाट १५ अंक जोडेको वीरगञ्ज ‘बी’ डिभिजनमा रहने नरहने अन्तिम राउन्डको खेलपछि मात्र टुङ्गो लागेको थियो। अन्तिम खेलमा श्री भगवतीसँग २–० गोलले पराजित भए पनि अन्य क्लबको नतिजा अनुकूल आएपछि वीरगञ्ज ‘बी’ डिभिजनमा नै रहने निश्चित भएको छ।

आरसीटी, सरस्वती क्लबजस्ता ‘ए’ डिभिजनको अनुभव भएका काठमाडौंका ‘बी’ डिभिजन क्लबसँग प्रतिश्पर्धा गर्नुपरेको थियो। त्यसैले वीरगञ्जका खेलाडीका लागि यो प्रतियोगिता सिक्ने र अनुभव बटुल्ने ठाउँ थियो। यो सिकाइ भविष्यमा वीरगञ्जका लागि पक्कै महत्त्वपूर्ण बन्नेछ।

वीरगञ्जमा ‘फुटबल फिभर’ नयाँ होइन। वीरगञ्ज र आसपास साना–ठूला फुटबल प्रतियोगिता भइरहन्छन्। यही फुटबल फिभरलाई देखेर पूर्वखेलाडी मुन्ना चौधरीले एउटा टीम नै बनाएका थिए, चौधरी–११।

डिफेन्डर रञ्जय र मनोज चौधरी

मुन्ना २०६९/०७० सालमा ‘ए’ डिभिजन क्लब जावलाखेल युथका खेलाडी थिए। खेल्ने क्रममा घुँडाको ‘लिगामेन्ट’ च्यातिएपछि खेल जीवन लामो हुन सकेन। तर, फुटबल मोहले उनलाई छाडेन। अनि गाउँका किशोरहरू बटुलेर टीम बनाए, जसलाई ‘चौधरी–११’ को नामले चिनिन थालियो। चौधरी–११ त्यही क्लब हो, जसले रञ्जयलाई स्थानीय प्रतियोगितामा ‘ब्रेक’ दिलायो।

त्यसअघि गाउँ–घरका दाइहरुले फुटबल खेलेर नाम बनाएपछि उनी फुटबलतिर आकर्षित भएका थिए। तर, घर परिवारको इच्छा पढाइ भएको हुँदा रञ्जयले बेलैमा आफ्नो सपनामा पंखा हाल्न सकेनन्। पढाइलाई नै निरन्तरता दिए। एसएलसी सकिएपछि भने खाली समयमा साथीभाइ समेटेर फुटबल खेलिरहन्थे। यही बेला उनी प्रशिक्षक मुन्नाको नजरमा परेका थिए।

‘१० कक्षा सकिएपछि केही काम थिएन। बिहान दिउँसो घरको काम सघाएर खाली समयमा फुटबल खेल्थ्यौं। दाइ (मुन्ना)ले टीम बनाउन खेलाडी खोजिरहनु भएको रहेछ। मैले फुटबल नै खेल्ने लक्ष्य बनाएकोले दाइको प्रस्तावलाई नाइ भन्न सकिनँ,’ उनी भन्छन्। तर, रञ्जयको फुटबल यात्रा सहज थिएन। उनी सम्पन्न परिवारका पनि होइनन्।

सामान्यतः औपचारिक शिक्षापछि रञ्जयलाई जागिर खानुपर्ने र पढाइलाई नै निरन्तरता दिनुपर्ने बाध्यता थियो। बुवाआमा अरुको घरमा काम गर्दा पनि परिवारमा आर्थिक दबाब थियो। त्यसैले कमाउनतर्फ लाग्नु पर्ने अवस्था थियो। उता बुवाआमालाई पनि आफ्नो समस्या छोराले बुझ्ने विश्वास थियो। रञ्जय भने फुटबल छाड्नै नसक्ने अवस्थामा थिए।

उनले जागिरभन्दा फुटबललाई नै करिअर बनाउने सोचे। त्यसैले मुन्नाको टिममा पुगे। तर, फुटबल खेल्न रुची र क्षमता भएर मात्र हुँदैन, बुट र जर्सी पनि चाहिन्छ। ती सामग्री जोहो गर्न उनलाई धौधौ पर्‍यो।

डिफेन्डर रञ्जय र मनोज चौधरी

मैदानमा दौडिँदा दाइहरुले दिएको बुट कैयौंपटक च्यातियो। तर, उनको गति रोकिएन। ‘काठमाडौंमा जस्तो मैदान होइन। त्यहाँको मैदान सहज छैन। अभ्यास गर्दा नै कतिपटक बुट च्यातियो। कमाउनुपर्ने समयमा खेलमा रमाइरहँदा परिवारलाई भन्ने कुरा पनि रहेन। जे छ त्यसैमा संघर्ष गरियो,’ उनी विगत सम्झिन्छन्।

मैदानमा उनको प्रदर्शन बढिरहेको थियो भने बाहिर उनको खिसीट्युरी गर्नेहरू पनि उत्तिकै थिए। सुरुमा खेल्ने अनुमति दिएको परिवारले पछि गाउँका केही मान्छेका कुरा सुन्न थाले। छिमेकका समान उमेर समूहका युवाहरू कमाउन जाने भएका कारण उनलाई पनि दबाब आउन थाल्यो।

उनले परिवारलाई फुटबलबारे जसोतसो सम्झाए। तर, जागिरमा जस्तो फुटबलमा पैसा थिएन। यता, वीरगञ्जमा काठमाडौंमा जस्तो व्यवसायिक फुटबल थिएन। ‘फुटबलमा केही छैन। पढे दुई पैसा कमाउँछस् भनेर सम्झाइरहनु हुन्थ्यो। त्यसैले खेल्न छाडेर पढ्, जागिर गर भन्नु हुन्थ्यो। खेल हो आफ्नो स्थान लिने खेलाडी पनि आउने जाने भइरहने हुन्छ भन्ने लाग्थ्यो। त्यही पीरले सताउँथ्यो,’ रञ्जय भन्छन्।

यही कुराले पिरोल्दा रञ्जयले खेलमा प्रयाप्त ध्यान दिन सकेका थिएनन्। तर, प्रशिक्षक मुन्नाले फुटबलमा असफल भए जसरी भए पनि जागिर खुवाइदिने आश्वासन दिए। उनकै आश्वासनले रञ्जय ढुक्क भएर मैदान उत्रिरहे।

चौधरी–११ को सुरुआत भने राम्रो भएन। खेलाडी जन्माउन र जमाउन हिँडेको क्लबले आफ्नै पहिचान बनाउन संघर्ष गर्नुप¥यो। सानो टिम र नाम नसुनेकै कारण ठूला प्रतियोगितामा प्रवेश पाएन। साना गोल्डकपमा १०/१५ हजार रुपैयाँ मात्र पाइने हुँदा क्लबको आर्थिक स्थिति पनि सुधार गर्न सकेन। धेरै प्रतियोगिता खेलेपछि मात्रै चौधरी–११ ले रतनपुर गोल्डकपमा प्रवेश पायो। पहिलो ठूलो गोल्डकप भएका कारण खेलाडीले जिउ ज्यान दिएर खेले। त्यही अनुसार फाइनलमा पुग्यो। तर, उपाधि जित्न सकेन।

पहिलो प्रयासमै फाइनल पुग्न सक्नु असफल हुनु होइन। यो प्रतियोगिताबाट खेलाडीको ‘स्किल’ र ‘टेक्निक’मा धेरै सुधार गर्नुपर्ने देखियो। रञ्जय पनि आफ्नो क्षमता बढाउन लागे।

डिफेन्डर रञ्जय र मनोज चौधरी

त्यसपछि रु.१ लाख पुरस्कार राशी भएको निजगढ गोल्डकप हुँदै अन्य प्रतियोगितामा टोली लगातार फाइनलमा पुग्यो। अब चौधरी–११ ले चर्चा बटुल्न थाल्यो। अनि, यही टोलीमाथि वीरगञ्ज युनाइटेडको नजर पुग्यो र चौधरी–११ त्यसैमा समाहित भयो।

वीरगञ्ज युनाइटेडमा समाहित भएपछि रञ्जयका च्यातिएका बुट र जर्सी सदाको लागि टाढा भए। क्लबले होस्टेलको व्यवस्थादेखि खेलाडीको आर्थिक सुधारसम्ममा सहयोग गर्‍यो। त्यति मात्र नभइ वीरगञ्ज युनाइटेडले ठूला प्रतियोगितामा पनि प्रवेश पायो। अब रञ्जयलाई समाजले हेर्ने ‘नजरिया’मा पनि परिवर्तन आयो।

‘चौधरी–११ पछि वीरगञ्जमा गएर खेल्दा बल्ल करिअर बन्छ भन्नेमा म ढुक्क भएँ। पैसाको अभाव भएन। जर्सी र अन्य कुराको व्यवस्था भयो। केही गोल्डकपबाट पाएको पैसा घरमा दिँदा गर्जो पनि टर्दै गयो। ठूला प्रतियोगिताका कारण समाजमा प्रतिष्ठा पनि बढ्दै गयो।

वीरगञ्ज युनाइटेडले वीरगञ्जमा मात्रै नभएर काठमाडौंमा पनि आफ्नो स्थान बनाइसकेको छ। ‘बी’ डिभिजनमा रहेको वीरगञ्ज ‘ए’ डिभिजनमा उक्लिन शीर्ष दुईमा पर्नुपर्ने थियो। प्रशिक्षक मुन्नाको लक्ष्य युनाइटेडलाई शीर्ष डिभिजनमा लैजाने नै थियो। उनले टीममा रञ्जयलगायत १७/१८ वर्षका किशोर खेलाडीलाई निरन्तरता दिएका थिए।

युनाइटेडले शीर्ष डिभिजनमा उक्लिएको चर्च ब्वाइज युनाइटेडलगायत ‘ए’ डिभिजन खेलिसकेको रानीपोखरी कर्नर टिम (आरसीटी) र सरस्वती क्लबलाई समेत आछुआछु पार्‍यो। यी मुख्य खेलमा रञ्जयले पनि मौका पाए। तर, उनी आफ्नो खेलबाट सन्तुष्ट छैनन्। मैदानकै कारण आफूले क्षमता जति प्रदर्शन गर्न नसकेको उनी बताउँछन्।

‘गाउँमा कृतिम मैदान हुँदैन। यता, कृतिम मैदान भएको कारण खुट्टा पोल्ने र छिटो शरीर तात्ने समस्या भयो। हाम्रो टोलीमा सबैको खेल राम्रै थियो। तर, मैदानका कारण सोचेजस्तो १०० प्रतिशत नै दिन पाइएन,’ उनी भन्छन्।

प्रशिक्षक मुन्ना चौधरी

क्लब हारे पनि रञ्जयले हार मानेका छैनन्। यसपटक युनाइटेडले अनुभवविहीन खेलाडी समेटेर मध्यम प्रदर्शन गरेको छ। अर्को पटक ‘ए’ डिभिजनमै उक्लिने र राष्ट्रिय टोलीमा पर्नेगरी तयारी गर्ने उनी बताउँछन्। यसपटक अनिश्चित बनेको नेपाल सुपर लिग (एनएसएल)मा समेत वीरगञ्जले वीरगञ्ज सिटी एफसीको रुपमा सहभागिता जनाउने छ। त्यही कारण रञ्जयले टोलीमा पर्न निक्कै मिहिनेत गर्नुपर्ने बुझेका छन्।

यदि, उनी वीरगञ्ज सिटी एफसीमा परे राष्ट्रिय टोलीसम्म पुग्न सकिने उनको विश्वास छ। यसअघि एनएसएलबाटै मनीष डाँगी र आयुष घलानले राष्ट्रिय टोलीमा स्थान बनाएका थिए। तर, एनएसएलसम्म स्थान बनाउन त्यति सहज भने छैन। राष्ट्रिय टोलीबाट खेलिसकेकाले बढी प्राथमिकता पाउने हुँदा रञ्जयजस्ता खेलाडीलाई सहज छैन। उनी निराश भने छैनन्।

‘दाइहरुले हाम्रै लागि भनेर टीम बनाउनु भएको छ। त्यस टीमबाट एनएसएल खेल्न पाए राष्ट्रिय टोलीमा परिन्छ भन्ने लागेको छ। अहिले यति मिहिनेतले पुग्दैन। तर, मिहिनेत र संघर्ष जारी राखे राष्ट्रिय टिमसँग पुग्न सकिन्छ भन्ने कुरामा म विश्वस्त छु,’ उनले भने।

नेपाललाइभमा प्रकाशित सामग्रीबारे कुनै गुनासो, सूचना तथा सुझाव भए हामीलाई nepallivenews@gmail.com मा पठाउनु होला।