नथ्थी

साहित्य डबली

कविता नथ्थी

आर्यश शर्मा घिमिरे शनिबार, वैशाख ९, २०८० १३:०४

मन्जरी!
तिमीले काँडैकाँडाको पहाड देखाएर
तर्साउनु पर्दैन मलाई- यो नजाला भनेर
तिमीले मृत आरोहीहरूको कहानी सुनाएर
तर्साउनु पर्दैन मलाई - यसले सगरमाथा नचढोस् भनेर

तिमीले बाघभालुको कथा सुनाएर
तर्साउनु पर्दैन मलाई- यसले जंगलको बाटो नहिँडोस् भनेर

मैले रोजेको विद्रोहको युगीन यात्रा
अत्यन्तै दुःखपूर्ण हुनेछ भन्ने मलाई साह्रै थाहा छ
कुनै सेनाले मारेर लैजान लागेको होइन मलाई
न त! वीर साबित हुन नै मैले यो
एम्बुस थापेको बाटो रोजेको हुँ

तिमीलाई
आफ्नो सिउँदो रङ्गाउने चोखो रहर छ
आफ्नो अङ्गालोले मलाई निर्बन्ध बाँध्ने रहर छ
तिमीलाई
चीसो हावामा निर्धक्क सास फेर्ने रहर छ
एउटा चोखो फूलले सिङ्गै जुरो सिङ्गार्ने रहर छ

मन्जरी!
उनीहरूले सिम्रिकमा बालुवा मिसाएका छन्
जसलाइ छान्न मैले नयाँ अर्को चाल्नो बनाउनु छ
अथवा बालुवालाई पखालेर रगतले
चोखो सिम्रिक बनाउनु छ
उनीहरूले अठ्याएका छन् मलाई
अदृश्य फलामका हातहरूले
जसलाइ चकनाचुर नपारी
तिमी- मलाई कसरी अँगाल्छ्यौ?

उनीहरूले ठूलो पर्खालभित्र
नथ्थी लगाएर हावालाई थुनेका छन्
जसलाई नभत्काए तिमी कसरी सास फेर्छ्यौ?

उनीहरूले एउटा बडेमानको बाकसभित्र
ताला लगाएर इतिहासका फेहरिस्त लुकाएका छन्
जसलाई मैले हथौडाले नफोडेसम्म
तिमी कसरी चिन्न सक्दछौ र समयको कुरुप आयामलाई?

उनीहरूले बोतलभित्र सत्यलाई कैद गरेका छन्
जसलाई नफुटाएसम्म मैले स्वविवेकले
तिमी कसरी जान्दछौ र विमोक्षको परिभाषा?

उनीहरूका बिटुला हातले
सारा फूलहरुलाई मैल्याएका छन्
जसलाई मैले पसिनाले नपखाले
तिमी कसरी आफ्नो जुरो सिङ्गार्छ्यौ?

यी शहरका सारा तराजुहरूको
हत्यारा हाँसोले मेरो कान फुटदैछ
यी शहरका सारा महलहरूको चेपाइले
मेरो हात-गोडा-नङ्रा चिरा परेको छ
यी शहरका सारा बुख्याँचा तानाशाहहरुको हेपाइले
मेरो दिमागमा किरा परेको छ
यी पर्खालभित्रका बगैंचाका लहराहरूले
मेरो आन्द्रा अठ्याएका छन् बटारिएर
यी बिरामी अस्पतालहरूमा
कम्पाउन्डरले कैँची खेलाएको दृश्य हेर्दाहेर्दै
आँखाहरू थाकिसकेका छन् मन्जरी!

अझै पनि तिमी मलाई
काँतर बन्न सिकाउँछ्यौ भने
त्यो मलाई स्वीकार हुने छैन
हाम्रो प्रेम र भविष्यको चिन्ताले
टाउकोमाथि हात राखेर
नजा भनी कसम खुवाछ्यौ भने
त्यो पनि मलाई मन्जुर हुने छैन

म यो मेरो अज्ञात यात्रामा
हर एक सेकेन्ड तिमीलाइ सम्झिरहनेछु दुर भए पनि
म त तिम्रो रहर र मेरो संकल्प
दुई हिमालको बीचबाट बग्ने महाकाली हुँ
जसलाई कसैले छेक्न सक्दैन
मन्जरी!