कविता: आवाज

साहित्य डबली

कविता कविता: आवाज

रसिक राज शनिबार, वैशाख २३, २०८० १५:२५

मौनताको चिसोपनलाई काँखी च्यापेर
हिँडिरहेछ एउटा शरीर

उसको चाहना थियो
कसैले बुझिदेओस् आफूले नबोलेका जम्मै कुराहरू।

उसलाई जहिले लागिरह्यो
हृदयको आवाज बन्दुकको आवाज भन्दा शक्तिशाली हुन्छ

उसलाई जहिले लागिरह्यो
भोको पेटको ऐंठन सबैभन्दा पहिले सुन्छ रोटीले!

देख्न त उसले देखेको हो...

बगैँचामा चुपचाप हुर्किने काँडा
फूलहरूको हल्ला मुन्तिर हराएको।

चुपचाप माटोमा घस्रिरहेको गड्यौला
दुई औंलाबीच निमोठिएर बल्छीमा अल्झिएको।
चुपचाप निहुरिएको पिपलको हाङ्गो
बाटोमा आउने जाने हरकोहीले भाँचिदिएको।
चुपचाप भात पकाइरहेकी आमा
बाको छायासँगै हराएको।

उसले बोल्न सिक्दै गर्दा
भन्नेले भनिदिए...

नानी,
ठूला चिजहरू सधैं चुपचाप बस्छन्
र औंला तेर्साएर देखाए परको पहाड।

भनिदिए
पृथ्वीले पनि त चुपचाप फेर्दछ सास
र उदाहरणमा देखाइदिए शीतका थोपाहरू

भनिदिए
चुपचाप एकोहोरो हिँड्दछन् ठूला सपना
र देखाइदिए हिँडिरहेको नदी

उसले पहाड चर्किएर- पहिरो गएको देख्यो
दुनियाँले भन्यो- एक ठाँउमा नटिके यसरी नै सकिन्छ मान्छे।

उसले पृथ्वी फुटेर -ज्वालामुखी निस्केको देख्यो
दुनियाँले भन्यो- उर्लिएपछि रहर यसरी नै पोखिन्छ मान्छे।

उसले किनार काटेर- खेतमा रुमल्लिएको नदी देख्यो
दुनियाँले भन्यो- भएपछि लयभङ्ग यसरीनै बौलाउँछ मान्छे।

यसरी घोटेर पिएपछि दुनियाँको अर्ति
आफू मान्छे हुने नहुने भयमा पिल्सिएर
एउटा शरीर चुपचाप हिँडिरहेछ
समाचार पत्रिका कोचेर मुखमा
धार्मिक गुरुको कामोत्तेजक तस्बिर बोकेर पर्समा
र, हातमा बोकेर कुनै गरिब दार्शनिकहरूको बायोग्राफी!

ल तपाईं भन्नोस्
अब! उसलाई अझै कति समय लाग्छ
यो बुझ्न...की!

मान्छे- मान्छे हुन त आवाज चाहिन्छ?

नेपाललाइभमा प्रकाशित सामग्रीबारे कुनै गुनासो, सूचना तथा सुझाव भए हामीलाई nepallivenews@gmail.com मा पठाउनु होला।