नेति-नेति ! [कविता]

साहित्य डबली

नेति-नेति ! [कविता]

शशि शेखर शनिबार, जेठ २४, २०७७, ११:१६

आजकाल
मानौं, हरेक दिन सूर्य उदाउँछ पश्चिमबाट !
दिनभरिको
रोग, भोक र शोकले
एक धड्कन श्वास
एक मुठ्ठी गाँस
र, एक त्यान्द्रो आशका लागि
ब्रह्म, जगत्, सत्य र मिथ्यासँग
भयानक संघर्ष गर्दागर्दै।

जब
मेरो देशको एक नागरिक
हजारौं पाइतलाहरूले कुल्चिएको
नयाँ सडकको पुरानो कुनामा
लाखौं समाजवादी-क्रान्तिकारी
नव-महात्माहरूले भत्काएको
अर्धमुर्क्षित छाउगोठको
सामन्ती अवशेषमाथि
पिरुलो बिछ्याएर
कोही कसैले नदेख्ने गरी
एकाबिहानै
सुटुक्क प्राण त्याग गर्दछ।
तब,
जाग्दछ मेरो देश।
ॐ जगत् सत्यम्, ब्रह्म मिथ्या !

अघिसम्म
रात नछिप्पिँदै,
सूर्यलाई बेस्सरी हत्केलाभित्र
स्वाट्ट-सुटुक्क अठ्याएर
पूर्वमा श्री-सूर्यनारायण अस्तु भन्दै
शक्ति, भक्ति, सत्ता र स्वार्थको निश्चल मादमा
यत्रतत्र, सर्वत्र
पुष्पित-ज्वाजल्यमान्-पल्लवित हुँदै
मेरो देशका गण-स्वामीहरूले
अक्षरवृष्टि गरेका
रोग, शोक र भोकले
प्राण त्याग गर्नु अक्षम्य अपराध हुने आदेशहरू,
न्याय, समता, समृद्धि, समाजवाद र सुशासनका घोषणाहरू
राष्ट्रवाद, लोकतन्त्र, गणतन्त्र
इन्कलाब जिन्दावादका नाराहरू
र…, अन्य-अन्य
'लोका: समस्ता: सुखिनो भवन्तु'का
साम्यवादी-भौतिकवादी-क्रान्तिकारी महावाणीहरू
केही नसुनी
कसैलाई नसोधी
कुख्यात देशद्रोही-आत्मघाती भावमा
सुटुक्क परलोक भएको ऊ;
जब
एकाएक,
असंख्य अरिंगालको ट्वार्ट्वार
ब्वाँसाहरूको भ्वाकभ्वाक
र, भेडाहरूको भ्याभ्याबीच
विस्मृतिको सुस्ता, कालापानी, लिम्पियाधुरा र लिपुलेकजस्तै
आफ्नैं सुँडले आफ्नै छाती ठुँग्दै
मिर्मिरेमै नुन खाएर
बहुलाएको-मुर्मुरिएको-रन्थनिएको कुखुराजस्तो
धुरन्धर राष्ट्रवादी बन्न पुग्छ।